Δευτέρα 19 Σεπτεμβρίου 2011

οι AGITATION FREE στην Αθήνα (το 1972…)

Οι Agitation Free, μία από τις πιο αναγνωρισμένες μπάντες του krautrock από το πρώην Δυτικό Βερολίνο – χονδρικώς ένας ηχητικός συνδυασμός του space-rock των Ash Ra Tempel με την ethnic-jazz των Embryo – υπήρξε ακόμη η ζωντανή απεσταλμένη μπάντα του τευτονικού ήχου στην νοτιονανατολική Ευρώπη (Ελλάδα, Κύπρος), τη Μέση Ανατολή (Λίβανος) και τη Βόρεια Αφρική (Αίγυπτος), αφού μέσω του Ινστιτούτου Goethe έδωσε συναυλίες (ή είχε τηλεοπτικές παρουσίες) σε όλες τις προαναφερόμενες χώρες, συμβάλλοντας πιθανώς ακόμη και στην τοπική βλάστηση των σπόρων· όπου εκείνοι υπήρχαν. Τέλος, από ’κει (από τους Agitation Free) αναδείχθηκε ένας διακεκριμένος keyboard player (για να μην πω δύο, αφού στην ηχογράφηση του πρώτου τους δίσκου συμμετείχε και ο Peter Michael Hamel των Between), με δυνατή προσωπική καριέρα τα μετέπειτα χρόνια, ο Michael Hoenig. (Το δικό του “Departure of the Northern Wasteland” είναι ένα κορυφαίο cosmic-electronic άλμπουμ).
Το “Malesch” [Vertigo], πρώτο άλμπουμ των Agitation Free, γραμμένο τον Ιούνιο του 1972, αποτελεί στην ουσία την ηχητική καταγραφή του ταξιδιού τους στο Νότο της Ευρώπης και την Ανατολή, τον προηγούμενο Απρίλιο. Αυτό το διαπιστώνουμε αμέσως, κοιτώντας τις φωτογραφίες στο έσω μέρος του εξωφύλλου από την Αθήνα (Ακρόπολις, Ομόνοια, Προπύλαια, Αρχαιολογικό Μουσείο…) και τις υπόλοιπες πόλεις (Κάιρο, Αλεξάνδρεια, Τρίπολη, Βηρυτός, Λευκωσία – υποθέτω) και βεβαίως, το νοιώθουμε ακούγοντας, για παράδειγμα, το φερώνυμο Malesch με τα samples των (αραβικών) φωνών από τους δρόμους των πόλεων που επισκέφθηκαν, εκτιμώντας την γενικότερη folk-oriented ψυχεδελική ατμόσφαιρα, ως την κινητήρια δύναμη του δίσκου. Κομμάτια μικρής διάρκειας (όπως το 2λεπτο Rücksturz, με μία από τις ωραιότερες μελωδικές φράσεις στην ιστορία του krautrock, παιγμένη από την ηλεκτρική κιθάρα του Lutz Ulbrich) και φυσικά, μέσης και μεγάλης, που εναλλάσσονται με ανεπαίσθητο τρόπο, προβάλλοντας ένα στυλ ηχητικής παρουσίας, θα έλεγα, εμπρός της εποχής του (υπό την έννοια ότι οι Agitation Free θα μπορούσε να ήταν ένα γκρουπ του σήμερα).
Έτσι, την 20η Απριλίου του 1972, αν δώσουμε βάση στο ημερολόγιο του γκρουπ (http://is.gd/MUemWa), οι Agitation Free εμφανίστηκαν στην Αθήνα σε τηλεοπτική παραγωγή(;!), με κάποια όργανα και υποστήριξη (υποθέτω), που τους προσέφεραν οι Πελόμα Μποκιού! Ευγενικοί οι Γερμανοί, δεν ξέχασαν ν’ αναφέρουν τους έλληνες φίλους τους (Peloma Boqueue) στα “thanks” του δίσκου· κάτι, που, οπωσδήποτε, αποτελεί τιμή, για το ούτως ή άλλως σημαντικό ελληνικό συγκρότημα. (Αν κάποιος γνωρίζει κάτι περισσότερο για την παρουσία των Agitation Free στην Αθήνα, τον Απρίλιο του ’72, ας το προσθέσει…).
Και κάτι ακόμη. Διάβασα πως σ’ ένα CD, υπό τον τίτλο Fragments [Revisited], που κυκλοφόρησε πρόπερσι, υπάρχει ένα οπτικό κομμάτι, το “Agitattion Free at work”, με στιγμιότυπα από την παρουσία του γκρουπ (και) στην Αθήνα. Δεν το έχω δει (σκοπεύω όμως, τώρα, να παραγγείλω το CD). Αν κάποιος ήδη το έχει δει, ας το επιβεβαιώσει…

9 σχόλια:

  1. Στράβωσε το σαγόνι μου μέχρι ο εγκέφαλός μου να επεξεργαστεί το ...1972. Μη τα γράφεις τόσο απότομα αυτά, είμαστε σε κρίσιμες ηλικίες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Το κακό μ’ αυτά που διαβάζουμε και ακούμε (και δεν εννοώ τη μουσική) είναι πως το 1972 είναι δίπλα μας…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ο Πάνος ο δισκοπώλης, μου είχε πει ότι είχαν παίξει και live στο Goethe. Πράγματι, όπως διαβάζω τώρα στη¨"Μουσική Γενιά":
    "Την Δευτέραν 24 Απριλίου το βράδυ, δόθηκε, στο θέατρο της Γερμανικής Σχολής στο Μαρούσι, μια συναυλία του γερμανικού γκρουπ Agitation. To γκρουπ είχε κληθή από το εδώ Ινστιτούτο Γκαίτε, και έπαιξε ύστερα από τουρνέ την Αίγυπτο, στο Λίβανο και στην Κύπρο.
    Το θέατρο της σχολής ήταν σχεδόν γεμάτο και περίπου 400 άτομα παρηκολούθησαν τη συναυλία."
    Ο Μίλτος Καρατζάς, που υπογράφει το κείμενο, κάνει μια σύντομη περιγραφή της συναυλίας και ακολουθεί συνέντευξη, όπου, μεταξύ άλλων διαβάζουμε:
    «Ερ.: Πώς βρίσκετε την ελληνική μουσική;
    Μπούρκχαρτ: Η μόνο ελληνική μουσική που είχαμε ακούσει ήταν η μουσική του Θεοδωράκη. Μας είχε εντυπωσιάσει ο τρόπος που είχε συνδυάσει τα ελληνικά στοιχεία με στοιχεία κλασικά, κα στοιχεία του ροκ. Τα γκρουπς που ακούσαμε (Πελόμα Μποκιού, Εξαδάκτυλος, Σώκρατες, Μπουρμπούλια) δεν ήταν κακά. Μου άρεσαν περισσότερο οι Σώκρατες όπως παίζουν στον δίσκο, όχι όμως και στις εμφανίσεις τους.
    Μίχαελ Χ.: Συμφωνώ περί Θεοδωράκη. Για τα ελληνικά γκρουπς έχω να πω ότι είναι ξεπερασμένα. Τέτοια γκρουπς και τέτοια μουσική είχαμε στην Γερμανία πριν 3-4 χρόνια. Εν τούτοις, μου άρεσαν ο κιθαρίστας και ο φλαουτίστας από τα Μπουρμπούλια, ο τραγουδιστής του Εξαδάκτυλου και οι κιθαρίστες των Πελόμα.
    Μίχαελ Γκ.: Συμφωνώ ότι τα γκρουπς είναι ξεπερασμένα. Τα Μπουρμπούλια όμως έχουν κάτι το καινούριο στα δικά τους τραγούδια, κάτι το τελείως προσωπικό που δεν το έχω ξανακούσει. Μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρων κι ο δίσκος του Σαββόπουλου "Μπάλλος".
    Λουτς: Μου άρεσαν και εμένα τα Μπουρμπούλια σε ορισμένα κομμάτια.
    Γαίργκ: Ξεχώρισα τους κιθαρίστες των Μπουρμπουλιών και του Εξαδάκτυλου.»

    Αυτό όμως που έψαχνα στη «Μουσική Γενιά», ήταν τα περί «οπτικού υλικού» στην τηλεόραση, το οποίο υλικό, απ’ ό,τι θυμόμουνα, ήταν ανύπαρκτο. Τελικά, το κομμάτι αυτό βρισκόταν στο επόμενο τεύχος της εφημερίδας.

    «Οι Agitation και τα... λουλούδια
    Κυριακή μεσημέρι. Φαγητό και τηλεόραση. Ελαφρό πρόγραμμα, ρουτίνα και ανία. Οπότε... βόμβα! Α εμφανιστούν οι Agitation. Έκπληξη και στεναγμός ανακουφίσεως γιατί επιτέλους η TV μας αποφάσισε να ξεφύγει από την πεπατημένη και να μας παρουσιάσει έναν εκπρόσωπο του ηλεκτρονικού ροκ.
    Απόκοσμοι μουσικοί ήχοι πετάγονται από την συσκευή. Σε λίγο στο όλο συνοθύλευμα [sic] των ήχων προστίθεται τα ντραμς και όπως είναι επόμενο ο καθένας μετά από μια τόσο εντυπωσιακή εισαγωγή, περιμένει να δη και τους εκτελεστές της. Όταν όμως βλέπη αντί αυτών τα λουλούδια του Φιλοπάππου εκνευρίζεται. Σκέπτεται όμως ότι ίσως το κομμάτι, που ακούγεται, να έχη και φωνητικό μέρος και περιμένει να τελειώση η εισαγωγή για να γνωρίση τους Agitation. Αλλά η μουσική συνεχίζεται και μαζί της και το θέαμα των λουλουδιών. (...)
    Τελικά το κομμάτι τελειώνει και όχι μόνο δεν έχεις δει τους Agitation να παίζουν τα όργανά τους (προφανώς γιατί θα ήταν δύσκολο να τα ανεβάσουν στου Φιλοπάππου) αλλά ούτε και τους ίδιους τους Agitation.
    Μήπως θάπρεπε κάποιος να θυμίση στους σχετικούς της τηλεοράσεως ότι τηλεόραση είναι μια συσκευή, που χρησιμεύει για να μπορής να ΔΗΣ και να ακούσης κάτι; Αν θέλατε να μας παρουσιάσετε ακουστικό δείγμα των Agitation θα μπορούσατε να το κάνετε και από το ραδιόφωνο.» Λ. Δημ.

    Manwolf Louie

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Μπράβο Φώντα κ Manwolf Louie,εξαιρετική ιστορία.
    κανα δυό ενστάσεις ομως γιατι θα τρελλαθω .
    Αυτο το "περίπου 400 άτομα παρηκολούθησαν τη συναυλία" δεν λέω οτι ειναι "δράκος" αλλα εμένα προσωπικά μου φαίνεται υπερβολικό για group που ακόμα κ σήμερα παραμένει αγνωστο στην Ελλάδα.Εδώ το 80 κάτι στο Goethe στη Σινα, επαιξαν οι Embryo(σαφώς πιο γνωστοί)και ζήτημα να ημασταν μέσα 100 ατομα.Το οτι ο Μίλτος Καρατζάς ηταν εκει με κάνει να θέλω κ δεύτερη "μαρτυρία",εννοείται...
    Δευτερον, τους Πελόμα Μποκιού, Εξαδάκτυλος(!!), Σώκρατες και Μπουρμπούλια, που τους ακουσαν κ live και στους δίσκους τους οι μάγκες οι Agitation Free ? Κανα εξάμήνο καθήσανε στην Ελλάδα ? η ηταν δισκοκριτικοί στο Βερολίνο? το υποτιμητικο δε του λόγου τους για συναδέλφους τους με προβληματίζει αν μη τι αλλο.
    Αυτα.Με πολύ περιέργεια αναμένω την συνέχεια αυτου του post.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Manwolf Louie οι πληροφορίες σου, ως συνήθως, είναι πολύτιμες και γι’ αυτό σ’ ευχαριστώ. Θα μπορούσαμε να σχολιάσουμε όσα λένε οι Agitation Free, αλλά άλλη φορά… αν και ο Φ.Ν. θα γούσταρε τώρα.

    Το ότι είχαν παίξει live στην Αθήνα, μου το είχε πει κι εμένα ο Πάνος και μάλιστα το είχα γράψει στο Jazz & Τζαζ (τεύχος 140, 11/ 2004, σελ.34). Δεν το ανέφερα, τώρα, επειδή έδωσα μεγαλύτερο βάρος στο χρονολόγιό τους.
    Ωραίο πάντως το «χώσιμο» του Λ.Δημ για την τηλεόραση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Αν οι Agitation Free έγραψαν για την τηλεόραση την 20/4/1972, και αν η συναυλία έγινε την 24/4//72 (όπως μετέφερε ο Manwolf Louie από τη Μουσική Γενιά) και αν υποθέσουμε πως μπορεί να έμειναν κάποιες ακόμη μέρες στην Αθήνα, λογικώς είχαν το περιθώριο να περάσουν από τα κλαμπ της εποχής να δουν και ν’ ακούσουν τους Socrates, τον Εξαδάκτυλο, τα Μπουρμπούλια (στο Κύτταρο) και τους Πελόμα Μποκιού (στο Cin-Cin). E, τους δίσκους θα τους πήραν, πιθανώς, από τους μουσικούς…
    Έχω επίσης δύο άκρες για το θέμα. Αν λειτουργήσουν θα επανέλθω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Για την ιστορία. Προβλήθηκε στην τότε ΥΕΝΝΕΔ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Ρε παιδιά, δεν τους έπιασε ο Λαδάς να τους κουρέψει και τους Agitation και τους 400;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Δεν προλάβαινε. Έπλενε τα χέρια του, ασχολείτο με τη μουσικοθεραπεία και άκουγε… Καρυωτάκη.

    (Πρόκειται βεβαίως για το συνθέτη Θεόδωρο Καρυωτάκη και όχι για τον εξάδελφό του ποιητή Κώστα Καρυωτάκη, όπως λανθασμένα αφήνει να εννοηθεί εδώ http://is.gd/j8u48i ο ιός. Το «σκονάκι» ήταν ok).

    ΑπάντησηΔιαγραφή