Σάββατο 19 Νοεμβρίου 2011

NICOLE JO painting heaven

Η Nicole Jo, ή Nicole Johänntgen όπως είναι το πλήρες όνομά της, είναι μία από τις πιο ενδιαφέρουσες, ενίοτε δε και απρόβλεπτες, σαξοφωνίστριες που δρουν τώρα στο… δίδυμο Ελβετία-Γερμανία. Και το απρόβλεπτο έχει να κάνει με το γεγονός πως από άλμπουμ σε άλμπουμ – αρχής γενομένης από το 1999 και το “Fujo” – η Jo εμπλουτίζει το ρεπερτόριό της, διαμορφώνοντας ένα όλο και πιο αυθεντικό προφίλ. Τον Αύγουστο του ’08, αναφερόμενος στο δίσκο της “4Ever” [Klangsphaere, 2007] είχα γράψει στο Jazz & Τζαζ πως… η Nicole Jo και το σχήμα της έρχονται να προτείνουν έναν ήχο αρκετά eighties, εντελώς Δυτική Ακτή, που θα μπορούσε να συναγωνιστεί με άνεση εκείνον του (σαξοφωνίστα) Bill Evans, στην Blue Note, στα μέσα της δεκαετίας. Ένα καλοπαιγμένο δηλαδή contemporary fusion από μια sax-woman και το συγκρότημά της (Stefan Johänntgen πλήκτρα, Christian Konrad strings, κιθάρες, μπάσο, Elmar Federkeil ντραμς), ικανό οπωσδήποτε ν’ ανοίξει πανιά για την άλλη πλευρά του... Ειρηνικού. Από αριστερά: S. Johänntgen, C. Konrad, Nicole Jo, E. Federkeil
Τα πράγματα, όμως, αλλάζουν. Και να τώρα η Nicole Jo, με τους ίδιους ακριβώς μουσικούς πλάι της (που άφησαν το όνομά τους Needs 2B Funky να εκπέσει), σ’ ένα ολοκαίνουριο CD, το πέμπτο στη σειρά υπό τον τίτλο “Go On” [Jazzhaus, 2011], να επιχειρεί μέσα από 15 πρωτότυπες συνθέσεις (οι περισσότερες δικές της) να εκφράσει κάποιες βαθύτερες jazz αγωνίες.
Αφήνοντας, έτσι, κατά μέρος τα funky περιτυλίγματα (όχι πως εκλείπουν εντελώς, αλλά δεν πρόκειται και για το κυρίως μενού), η Jo δείχνει να ενδιαφέρεται εξ ίσου πλέον για το folklore (βαλκανικό ή άλλο), όπως και για τις κλασικές jazz ballads, δίχως να εξοβελίζει από τις εγγραφές της το groovy ή ακόμη και το ελεύθερο αυτοσχεδιαστικό στοιχείο. Το αποτέλεσμα αυτής της προσπάθειας είναι ολοφάνερο σε κομμάτια όπως το “Run”, με τις ρυθμικές εναλλαγές να δημιουργούν μιαν αυξανόμενη ένταση, και με τα σαξοφωνικά soli (πότε στο άλτο και πότε στο σοπράνο) να τις καθορίζουν. Το βαθύ ρυθμικό τμήμα στο “Space up”, αλλά και η γενικότερη διαχείριση (κιμπορντική ή άλλη) θα μπορούσε να χρωστά στον Eddie Harris, ενώ στο “Smell of Spring” τα bluesy ηχοχρώματα, επιβεβαιώνουν απλώς την αισθητική στροφή της Γερμανίδας. Άλλες δε συνθέσεις, όπως το 7λεπτο “Brachial”, εκμεταλλεύονται το funky υπόστρωμά τους προκειμένου να συνομιλήσουν με το ελεύθερο πείραμα, ενώ άλλες, όπως η έσχατη κρυφή, ποντάρουν ακόμη και στο τραγούδι, δείχνοντας πως η Nicole Jo κάτι έχει στο νου της, που, πιθανώς, ν’ αποτελέσει μία ακόμη έκπληξη στο αμέσως επόμενο διάστημα.
Επαφή: www.nicolejo.de

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου