Σάββατο 2 Μαΐου 2015

το φοβερό LP των PERMANENT CLEAR LIGHT

Απίστευτα συναρπαστικό ψυχεδελικό LP (και συγκρότημα φυσικά) από την Φινλανδία! Οι Permanent Clear Light είναι μια τριπλέτα από τον βορρά (Markku Helin κιθάρες, synth bass, Arto Kakko κρουστά, πλήκτρα, βιολί, κιθάρες, φωνητικά, Matti Laitinen φωνητικά, κιθάρες), η οποία εδώ και κανα-δυο χρόνια κάνει ακροατές και κριτικούς στο διαδίκτυο (όπως εσχάτως διαπίστωσα) να παραμιλούν. Αιτία το debut άλμπουμ τους “Beyond These Things”, που κυκλοφορεί κατά πρώτον το 2013 σε CDCD-R), και που τώρα το βλέπουμε τυπωμένο στη χώρα μας σε βινύλιο, με κάπως διαφορετικό track list, από την G.O.D. Records. Τριακόσια αντίτυπα και όποιος προλάβει τον Κύριον είδε…
Το “Constant gardener” που ανοίγει LP και Side A είναι ένα τύπου… late sixties british psych track, στηριγμένο στις κλασικές συνταγές. Με μελωδική γραμμή άλλης εποχής και με άψογα κόλπα και παιξίματα, τα οποία φέρνουν στη μνήμη γκρουπ σαν τους Dantalians Chariot, τους Elmer Gantry’s Velvet Opera ή ακόμη και τους Fox (εκείνου του άπιαστου “Fox for Sake”), το κομμάτι αυτό δεν χάνει από πουθενά. Πόσω μάλλον, όταν λόγω και των διαπλεκομένων keyboards ακούγεται εντελώς αυτόφωτο, απέχοντας παρασάγγας από κάθε… tribute χαρακτήρα.
Στο 7λεπτο “Harvest time” υπάρχει κατ’ αρχάς ένα βαρύ ρυθμικό τμήμα, πάνω στο οποίο πατάνε φωνές, πλήκτρα και κιθάρες, επικοινωνώντας μεταξύ τους με απαράμιλλο τρόπο. Το οργανικό ντεμαράζ, στη μέση της σύνθεσης, κατακρατεί και κάποια progressive στοιχεία (αφού τα ηλεκτρονικά και τα «κόλπα» δίνουν και παίρνουν), με την επαναφορά να προβάλλει ορισμένα επικά χαρακτηριστικά, χωρίς ποτέ να απομακρύνεται από την pop-psych παραζάλη. Πραγματικά, οι Φινλανδοί είναι απολαυστικοί. Μπορεί να ανακαλούν στη μνήμη του καθενός από ’μας πολλά και διάφορα, έτσι όμως από τους ακούς να αναπτύσσουν τις ιδέες τους δύσκολα θα πεις πως είναι επηρεασμένοι, σώνει και καλά, από εκείνο ή το άλλο.
Το 9λεπτο “Higher than the sun”, που κλείνει την πλευρά, είναι ένα έξοχο psych-track, από τα ωραιότερα που έχω ακούσει τα τελευταία χρόνια. Εδώ οι Permanent Clear Light συντηρούν μία κάπως τελετουργική βάση, προσθέτοντας φανταχτερά breaks από εφφέ (θερεμίνες, κρουστά, άλλα ηλεκτρονικά «γεμίσματα»), επινοώντας συγχρόνως μία prog κιμπορντική γέφυρα, πάνω στην οποία «εγκαταλείπουν» φλογερές κιθάρες. Το κομμάτι καθώς τραβάει σε μάκρος γίνεται όλο και πιο απροσπέλαστο, με τα keys να σε σπρώχνουν στο αχανές. Είμαστε τυχεροί –μάλιστα κύριοι!– γιατί ζούμε ως ακροατές τέτοιες ταξιδιάρικες στιγμές…
And the skies will fall” αποκαλείται το track που ανοίγει την Side B. Ξεκινά σαν μπαλάντα, με σπάνιας ωριμότητας φωνητικά, για να περάσει μέσω των πλήκτρων σε αχαρτογράφητες μελωδικές prog περιοχές. Το κιθαριστικό break είναι κι εδώ… from another planet, με τη σύνθεση να ολοκληρώνεται απλά, μέσα από ένα φωνητικό επιστέγασμα.
Το τρίλεπτο “Ribes nigrum” μοιάζει κάπως μ’ ένα folk-psych διάλειμμα, πριν την τελική καταιγίδα. Τέτοια τραγούδια, τόσο καλοφτιαγμένα, δεν θα περνούσαν απαρατήρητα ούτε στα british sixties (ανάμεσα στα δεκάδες σχετικά που κυκλοφορούσαν), πόσω μάλλον σήμερα…
Το LP θα κλείσει με το 14λεπτο “Harvest time revisited”. Το κομμάτι ξεκινά αργά, με μιαν αίσθηση sitar (για αίσθηση γράφω), ένα είδος βόμβου δηλαδή ο οποίος περιστοιχίζεται από διαφόρους ήχους, πριν αρχίσει να διαμορφώνεται η βασική ρυθμική και μελωδική γραμμή. Οι Φινλανδοί φαίνονται, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, σίγουροι για τον εαυτό τους. Εδώ, στο “Harvest time revisited”, δείχνουν πραγματικά πόσο μετράνε ως μουσικοί. Απλά και αβίαστα αναπτύσσουν τις ιδέες τους, οδεύοντας σταδιακώς προς μια λελογισμένη έκρηξη – όταν μετά τη μέση ένα ντραμιστικό break θα δώσει ώθηση στις «προοδευτικές» ιδέες τους, με την κιθάρα να τα χώνει και με όλο το ηχητικό background να συμβάλλει στην ποθούμενη έκσταση.
Τι άλλο να πει κανείς; Ακούστε και μόνοι σας…

25 σχόλια:

  1. Πράγματι, υπέροχος δίσκος Φώντα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. monoi mas ta leme, monoi mas ta akoume kai poly kala pername... brrrr

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Να πεις σε όλους τους φίλους και γνωστούς σου να διαβάζουν και να διαδίδουν «δισκορυχείον», ώστε να γίνουμε περισσότεροι και να περνάμε ακόμη καλύτερα.

      Διαγραφή
  3. φώντα έχεις πάρει πρέφα τον χαμό που γίνεται με τη νέα σκηνή νεοψυχεδέλειας στην αγγλία?τι δισκάρες βγαίνουν,που παίζουν μεν ψυχεδέλεια,ο ήχος τους δε είναι μοντέρνος και φρέσκος.
    ενδεικτικά
    Melody echo chamber
    Pond
    Broad cast
    Tame impala
    Temples
    Uknown Mortal orchestra
    Ο καλύτερος συνδυασμός indie και ψυχεδέλειας
    Επιβάλλεται να τους ψάξεις!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κάτι έχω πάρει χαμπάρι κι εγώ ανώνυμε…
      Οι ήχοι του ’60 δεν έλειψαν ποτέ από καμμία ροκ δεκαετία – ούτε και θα λείψουν.
      Άλλα «έτσι», άλλα «αλλιώς», όλα τα γκρουπ εμφανίζουν από μικρό έως μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Σαν τους Φινλανδούς, όμως, είναι λίγα. Εντάξει… είναι και τα γούστα του καθενός. Άλλος προτιμά το πιο… pop psych, άλλος το πιο heavy/space/psych κ.ο.κ. Εδώ, και στην Ελλάδα, σήμερα, «όλοι» παίζουν… ψυχεδέλεια.
      Όπως έγραφε το popaganda.gr… ψυχεδέλεια μέχρι το ξημέρωμα. Χιπστερωτή φάση πάει να γίνει (αν δεν είναι ήδη), αλλά άμα κάτι είναι καλό, είναι καλό, ok…

      Διαγραφή
  4. είναι της μόδας η ψυχεδέλεια?μπορείς να με παραπεμψεις κάπου,σε κάποιο κείμενο?
    τα γκρουπ που προανάφερα,ειδικά οι temples,uknown mortal orchestra,melody echo chamber,έχουν σημασία γιατί δεν αναμασούν τα ίδια και τα ίδια,όπως κάνουν δυστυχώς τα ελληνικά και όχι μόνο νεοψυχεδελικά γκρουπ,αλλά το ότι ο ήχος είναι καινούργιος και προπάντων όχι βαρετός.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Από το «να μην αναμασούν τα ίδια και τα ίδια», μέχρι να φθάσουν στο επίπεδο των Φινλανδών, ας πούμε, υπάρχει κάποια απόσταση…

      Διαγραφή
  5. οι PERMANENT CLEAR LIGHT απεχουν παρα πολυ απο γκρουπακια τυπου Melody echo chamber,Pond ,Broad cast,
    Tame impala,Temples ,Uknown Mortal orchestra , τα οποια ειναι περισσοτερο indie.Kατα τη γνωμη μου παντα ο μονος που μπορει να πλησιασει τους Φiλανδους ειναι ο Jacco Gardner (αν και το καινουργιο του lp δεν ειναι σαν το πρωτο.)Αυτο φαινεται γιατι ο δισκος των Φιλανδων ακουγεται ολοκληρος , δεν υπαρχει ασχημο κομματι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. τα γκρουπάκια που τόσο υποτιμητικά αναφέρεις είναι η μουσική του τώρα και η σύγχρονη ψυχεδέλεια,διάβασε κανένα ξένο έντυπο να δεις τι λένε.Οι permanent δεν παίζουν κακά αλλά ο ήχος τους είναι δεινοσαυρικός,και σε ρωτάω γιατί ένας νέος να ακούσει αυτούς και όχι το πρωτότυπο?τα 60's εν προκειμένω.
    τουλάχιστον τα γκρουπάκια που λες,ευτυχώς που είναι indie και έχουν ηλεκτρονικά στοιχεία,μιας κ'έτσι είναι σύγχρονα και μιλάνε πιο άμεσα μουσικά.
    Αλλιώς θ'ακούγαμε όλοι ακόμα το smoke on the water.
    και τέλος-τι το κακό έχει το indie?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Κι όμως μπάντες όπως οι My Drunken Haze, Noise Figures, Baby Guru, Acid Baby Jesus είναι πολύ καλύτερες από αντίστοιχα ονόματα του εξωτερικού με λιγότερα αναμασήματα...είναι πολύ ωραία και ανθηρή η σκηνή αυτή, δυστυχώς όμως κινδυνεύει να αποκτήσει και αυτή την ταμπέλα του χίπστερ (αν δεν έχει γίνει ήδη)
    Χρήστος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. φιλε ανωνυμε (5 Μαΐου 2015 - 10:46 μ.μ.) το smoke on the water δεν ειναι ψυχεδελεια πιστευεις οτι ειναι αυτο ?https://www.youtube.com/watch?v=NTfYYRGTB η indie ειναι μια χαρα μουσικη και την ακουω , η μορφη μοδατη-ψυχεδελεια μ' ενοχλει και το παρα πανω των tame impala που με απογοητευσαν μετα τα δυο ωραια indie lp τους.Σου συνιστω να ακουσεις τον Jacco Gardner που αποθεωσαν στο ετησιο διεθνες φεστιβαλ ψυχεδελειας του Λιβερπουλ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Το γιατί πρέπει να ακούσω ένα συγκρότημα που "παίζει τη μουσική του σήμερα" αντί ενός αρτιότερου μουσικά/αισθητικά που κινείται στα βήμετα του χθες (έστω και αν είναι σύγχρονο), δεν μπορώ να το καταλάβω.

    Μια περίπτωση σαν τους Soft Hearted Scientists πχ. στέλνει στη Πρώτη Δημοτικού όλο τον indie/hip psych συρφετό των Tame Impala, Temples, Melody's Εcho Chamber (αυτοί οι τελευταίοι από πού έως πού είναι ψυχεδελικοί;). Να ξαναμάθουν την αλφαβήτα της ψυχεδέλειας μπας και γίνουν τουλάχιστον Caribοu, από τη στιγμή που καταπιάνονται και με ηλεκτρονικά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. ένας πιτσιρικάς,που είναι μουσικός και όχι κριτικός ή απλά μουσικόφιλος,πρέπει να ξέρει απ'έξω το acid archives για να παίξει ψυχεδέλεια?
    Ποιά είναι η μοδάτη ψυχεδέλεια?Σοβαρά τώρα που είναι οι μάζες που ακούνε και παίζουν ψυχεδέλεια?γιατί η μόδα προυποθέτει μαζα.
    Είναι αστείο να ψάχνουμε οι πιο μεγάλοι να βρούμε και να ακούμε πανάγνωστα γκρουπς των 60 και 70 και να κλείνουμε
    τα μάτια σε μια νέα σκηνή ακμάζουσα,που μάλλον κάτι έχει να πει.
    το smoke on the water εννοείται οτι δεν είναι ψυχεδέλεια,δεν έλεγα αυτό,είναι όμως δείγμα των γούστων των υποτιθέμενων pure rockers-πουρόκερς δηλαδή,οι οποίοι είναι μεταλλάδες στην ουσία και πέρα από black sabbath,uriah heep και deep purple δεν δέχονται τίποτα,γιατί είναι μούχλες.
    Δυστυχώς διαβλέπω την ίδια τάση συντηρητισμού και σε σας,του στυλ εμείς τα ξέρουμε καλύτερα,ακούγαμε χρόνια ψυχεδέλεια,τώρα θα έρθουν οι πιτσιρικάδες να μας δείξουν?
    Και όμως βγαίνουν νέες μπάντες,πειραματίζονται με παραισθησιογόνα,κάνουν επιτυχία κάποιες,πατάνε βέβαια στο παρελθόν και πάνε μπροστά την ψυχεδέλεια.ακόμα και οι ελληνικές νεοψυχεδελικές μπάντες το ακούνε αυτό το νέο ρεύμα,και το λέω γιατί κάποιους από τα ελληνικά γκρουπ που προαναφέρθηκαν τους ξέρω προσωπικά.
    Τώρα περί χιπστεριάς,δεν έχω δει κανέναν χιπστερ να ακούει uknown mortal orchestra ή melody's echo chamber,σαφέστατα ΚΑΙ ψυχεδελικοί,δες αυτό https://www.youtube.com/watch?v=gDyhl5GSje4.
    oi tame impala από την άλλη κάπως έχουν ακουστεί από τους χιπστερς όντως.
    με την λογική σας πάντως στις αρχές των 80's δεν θα ακούγαμε ούτε dream syndicate ούτε sonic youth ούτε,ούτε..
    Ξεκολάτε από το παρελθόν και δείτε το τώρα,αλλιώς όπως έλεγε και ο Μαλαθρώνας παλιά τραβάτε να ακούσετε Gillan..

    ο ίδιος ανώνυμος,χωρίς διάθεση πολεμικής πάντως με τους συζητητές.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. και κατι τελευταίο
    για τους melody's echo chamber δες το uncut και το mojo πως τους χαρακτηρίζει

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Το uncut και το mojo δεν είναι κριτήριο, τουλάχιστον για μένα. Τα αυτιά μου σε συνδυασμό με τις γνώσεις μου είναι πλέον ικανός κριτής να καταλάβω τί είναι ψυχεδελικό και τι όχι.

    Τον Μαλαθρώνα, άστον καλύτερα στα ταξιδιωτικά του πονήματα. Δεν αποτελεί υπόδειγμα μουσικοκριτικού προς αναφορά.

    Στις νέες σκηνές φυσικά και δεν λέω διαχρονικά "όχι" (ακούω από τα 70s). Εξαρτάται όμως σε ποιά σκηνή αναφέρεσαι, γιατί δεν ήταν και όλες άξιες λόγου να επενδύσεις χρόνο ακρόασης.

    Δεν υπάρχει παρελθόν-παρόν και μέλλον στη μουσική. Υπάρχει ουσιώδες, ανούσιο και in-between. Διαχρονικώς. Δεν θα ασχολείσαι πχ με τους Led Zeppelin για να ασχολείσαι με τους Royal Blood;

    Φιλικά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. η απόρριψη του uncut και του mojo δείχνει στενοκεφαλιά,το ίδιο και του μαλαθρώνα.Και φυσικά δεν χαρακτηρίζω την αποψη δεν υπάρχει παρελθόν παρον και μέλλον στην μουσική.
    Στην ουσία δεν απαντάς σε τίποτα.
    Άκουσα τους soft hearted.
    Λυπάμαι αλλά..ύπνος.
    Φιλικά
    Ανώνυμος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Να σου απαντήσω για μια τελευταία φορά ανώνυμε -με κάτι προσωπικό- αν και νομίζω ότι αρνείσαι να καταλάβεις ό,τι υπερβαίνει τη μεθοδολογία με την έχεις συνηθίσει να ψάχνεις(γιατί ήδη σου έχω απαντήσει με έμμεσο ή άμεσο τρόπο) σε όλα).

      Θυμάμαι τον εαυτό μου το 1992. Νέα πράγματα για μένα τότε ήταν, τόσο να ανακαλύψω το LP των γερμανών Dennis είκοσι χρόνια μετά (κυκλοφορία του 1972) όσο και το "Scenes From the Second Story" των God Machine, φρέσκο απ' το φούρνο.

      Οσο για δημοσιογράφους και περιοδικά... Για "ψυχεδέλεια" διαβάζεις στο Mojo, για ΨΥΧΕΔΕΛΕΙΑ στο Crohinga Well ή στο Ptolemaic Terrascope. Σε σένα έγκειται να επιλέξεις σε ποιού την άποψη θα εντρυφήσεις...

      Διαγραφή
  14. γιατι η ''απορριψη''-διαφωνια με την αποψις του Μαλαθρωνα, ή του Φωντα δειχνει στενοκεφαλια?
    τα συγκεκριμενα περιοδικα αποτελουν καμια ''βιβλο''?

    απο καποιον που εκτιμαει την συγχρονη ψυχεδελεια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. φίλε μου η Βίβλος είναι μόνο η Βίβλος.
      Δίνω όμως μεγαλύτερη βαρύτητα σε κάποιους δημοσιογράφους ή περιοδικά,που μας μαθαίνουν νέα πράγματα ή μας άνοιγαν τα μάτια προ ιντερνετ,από κάποιον που δεν ξέρω καθόλου,είναι απλό και λογικότατο.
      Ανώνυμος

      Διαγραφή
  15. Αυτό που λέμε «ψυχεδέλεια» στα αμερικανικά και εγγλέζικα sixties (γιατί εκεί είναι το ζουμί) δεν επαναλαμβάνεται σήμερα. Ήταν προϊόν εκείνης της εποχής. Υπήρξαν κοινωνικοπολιτικές συνθήκες που το γέννησαν και το επέβαλαν (ως ένα βαθμό). Και αν μιλάμε για USA, μιλάμε κυρίως… πριν το βρωμοκαλόκαιρο της αγάπης, γιατί, μετά, το πράγμα συνδέθηκε πιο σφιχτά με το «πουλάω-δεν πουλάω» (χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν βγήκαν και μετά αριστουργήματα, όπως μερικά άλμπουμ του λεγόμενου “Bosstown sound”), και αν μιλάμε για Βρετανία μιλάμε για Beatles, Stones, Hendrix, Cream, Pink Floyd, Soft Machine και μερικά ακόμη γκρουπ και καλλιτέχνες, που μπορεί να έπιασαν μέχρι και ’68 ή και ’69, πριν η φάση στρίψει προς το progressive. Στη Βρετανία το πράγμα φαίνεται πως ήταν πιο αθώο (πιο ρομαντικό να το πούμε), αλλά στην Αμερική, πριν το καλοκαίρι του ’67, ήταν πιο ουσιαστικό (με κοινωνικές και πολιτικές αναφορές, και σύνδεση της ψυχεδέλειας με την ποίηση, το θέατρο, τη ζωγραφική κ.λπ.). Χοντρικά πάντα. Δεν μπαίνουμε τώρα σε λεπτομέρειες…

    Όλες οι αναβιώσεις έχουν ένα νόημα, όταν επιχειρούν να συλλάβουν την αίσθηση εκείνης της περιόδου –πόσω μάλλον όταν προκύπτουν και ωραία τραγούδια– αλλιώς… πάμε γι’ άλλα.

    Εμένα μου αρέσει να μιλάω, σήμερα, περισσότερο για ψυχεδελικές αναφορές, και λιγότερο για ψυχεδελικά συγκροτήματα (το αποφεύγω). Στην περίπτωση των Φινλανδών, όμως, δεν το κατάφερα, αφού είναι τόσο καλοί, που θα διέπρεπαν και στα sixties – έτσι νομίζω. Μπροστά τους, για να το πω απλά, όλα τα γκρουπ που αναφέρθηκαν παραπάνω… τραβάνε προσοχές.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. οι φινλανδοί είναι όντως καλοί,αν έβγαινε αυτός ο δίσκος τέλη 60 ή το 70-71 θα τον έψαχναν τώρα οι συλλεκτες,το λες και συ,θα διέπρεπαν στα sixties,
      και αυτό για μένα είναι το ζήτημα,δεν είναι σύγχρονοι αλλά αναχρονιστικοί.
      Ενώ τα γκρουπ που..τραβάνε προσοχές δεν θα γινόταν να παίζουν στα sixties,γιατί είναι γέννημα της τωρινής εποχής,και αυτό έχει την μεγαλύτερη σημασία.Μετά από τόσα χρόνια δεν θα λένε οτι το 2015 το χαρακτήρισαν οι φινλανδοι-σιγά τα ωά,ένα ωραίο δημιουργικό αναμάσημα της τότε σκηνής είναι.
      Για τον συρφετό αυτών των γκρουπ όμως άλλα θα λένε,όπως φαίνεται.
      Ειδικά εσύ φώντα και όχι οι spacefreak και οι άλλοι θα έπρεπε επειδή είσαι δημοσιογράφος-γραφιάς της μουσικής,και δεν το λέω υβριστικά,να καταλαβαίνεις τα περί ήχου,που εκφράζει την εποχή μας.
      Πάω στοίχημα οτι οταν βγήκαν το nevermind των nirvana,το πρώτο των stone roses ή οι δίσκοι των radiohead π.χ.,θα είχατε το ίδιο απαξιωτικό ύφος.Η ιστορία της μουσικής όμως άλλα γράφει και θα γράφει.
      Ανώνυμος

      Διαγραφή
    2. για να προλάβω τους κακοήθεις,δεν εννοώ οτι οι nirvana και oi radiohead είναι ψυχεδελικοί,ούτε οτι οι nirvana ήταν τίποτα μουσικάρες,οι radiohead όμως είναι,στιγμάτισαν όμως μια εποχή,κάτι που οι κάθε φινλανδοί δεν θα το κάνουν ποτέ,αν και δεν νομίζω να τους ενδιαφέρει.

      Διαγραφή
  16. Η λέξη «αναχρονισμός» είναι η μεγαλύτερη κοτσάνα στη μουσική. Δηλαδή αυτούς που παίζουν σήμερα blues θα τους πούμε «αναχρονιστές»; Οι μισοί Αμερικανοί που παίζουν country και bluegrass είναι «αναχρονιστές»; Οι ορχήστρες που ερμηνεύουν Μπετόβεν και Μότσαρτ είναι «αναχρονιστικές»; Δεν ισχύουν αυτά τα πράγματα.

    Το θέμα είναι εκείνο που ακούγεται, σήμερα, να είναι αισθητικώς ώριμο. Και λέω «αισθητικώς», γιατί η μουσική έχει παύσει από χρόνια να επηρεάζει βαθειά την κοινωνία (προς προοδευτικές κατευθύνσεις), όπως την επηρέαζε στα sixties.

    Οι Radiohead αρέσουν κι εμένα, και χαρακτήρισαν το british rock στα 90s και τα early 00s (κι έχω δυο βινύλιά τους), αλλά οι Nirvana αποτέλεσαν τη μεγαλύτερη «απάτη» του rock. Τους άκουσα, φυσικά, μόλις βγήκαν και τράβαγα τα μαλλιά μου για το πώς κατόρθωσαν κι έγιναν «σύμβολο». Εντάξει, ήταν κι άλλοι λόγοι, μη μουσικοί… Αυτή είναι η δική μου γνώμη ως ακροατής, και όχι ως γραφιάς. Γιατί πρώτα είμαι το πρώτο, και μετά ό,τι άλλο…

    Τώρα, το ποια γκρουπ θα χαρακτηρίσουν την κάθε εποχή είναι ένα θέμα εντελώς αμφιλεγόμενο. Εκείνα που έχουν, πια, τους καλύτερους μάντατζερ και τις καλύτερες δημόσιες σχέσεις, θα πω εγώ με λόγια απλά.
    Και την «ιστορία της μουσικής» δεν τη γράφουμε εγώ κι εσύ, ούτε καν τα συγκροτήματα, αλλά στην κυριολεξία οι μάνατζερ, οι δημοσιοσχεσίτες και οι υπάλληλοι των εταιρειών, που τυγχάνει να είναι συγχρόνως και γραφιάδες (καλοπληρωμένοι, και σχεδόν πάντα της πλάκας).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Σχετικά με τους Nirvana, η εμπορική επιτυχία του Nevermind ήταν αναπάντεχη για όλους. Έτσι το θυμάμαι τουλάχιστον. Ανεξάρτητα του τί ακολούθησε μετά ο δίσκος άγγιξε μια χορδή σε πολύ κόσμο, και η αίσθηση μου είναι πως η αρχική του επιτυχία δεν υπήρξε το αποτέλεσμα κάποιας προσχεδιασμένης διαφημιστικής εκστρατείας.
    Σωτήρης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. απο το χερακι τους πηραν οι Sonic Youth και τους συστησαν στην πολυεθνικη, μετα τα πραματα πηραν τον δρομο τους

      ο Φωντας ειναι εξωφρενικα αδικος μαζι τους, αλλα απ'οτι εχω καταλαβει οσο καιρο τον διαβαζω δεν πολυσυμπαθει τον σαματα και το χυμαδιο
      πασο απο μενα, εξαλλου κι εγω προσπερνω τα τζαζ και τετοια που ποσταρει (τα διαβαζω, δεν τα ακουω), δε χαλασε κι ο κοσμος, σιγα

      παντως οι Νιρβανα ηταν, και ειναι απ'οσο βλεπω γενικα, η χαρα του κανιβαλισμου απο τους ελληνες
      37 φορες τον ξαναψοφησαν τον σχωρεμενο, και να πεις οτι ηταν κανας υπερφιαλος που υποστηριζε οτι εκανε την καλυτερη μουσικη του συμπαντος...ενα θυμα ηταν κι αυτος

      Διαγραφή