Πέμπτη 30 Ιουνίου 2011

Ο ΜΑΡΚΟΣ ΣΕΦΕΡΛΗΣ και οι… SCAFFOLD

Δεν πολυβλέπω τηλεόραση (ένα τελευταίο που παρακολούθησα ήταν το φιλμ La Ragazza del Lago του Andrea Molaioli στην ET3, το προηγούμενο Σάββατο – όσο κυλούσε μου άρεσε όλο και λιγότερο), αλλά καμιά φορά με πιάνω να κάνω ένα κάπως ακατανόητο ζάπιν προσδοκώντας το απροσδόκητο. Πριν λίγα βράδια, σε μια τέτοια φάση, έπεσα πάνω στους τίτλους τέλους της εκπομπής του Μάρκου Σεφερλή Κορίτσια ο Μάρκουλης στο Alter. Ξαφνιάστηκα, κατά μίαν έννοια, καθότι άκουσα εκεί το “Thank u very much” των Scaffold από το 1967.
Το τραγούδι, μία ευφυέστατη σύνθεση του Mike McGear (αδελφός του Paul McCartney) σε στίχους του Roger McGough (το τρίτο μέλος των Scaffold ήταν ο John Gorman), είχε γίνει μεγάλη επιτυχία στη Βρετανία, αφού την 9/12/1967 είχε φθάσει μέχρι το νούμερο 4, στο British Top 50. Ίσως, δε, γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο το ίδιο 45άρι είχε κυκλοφορήσει εκείνη την εποχή και στην Ελλάδα· αναφέρομαι στο “Thank u very much/ I’ de B the first” [Parlophone GMSP 128].
Έχοντας, λοιπόν, εκπλαγεί από την επιλογή του κομματιού στο πρόγραμμα του Σεφερλή, είπα μιαν επόμενη φορά να παρακολουθήσω και την εκπομπή του από την αρχή, μήπως παρουσίαζε κάποιο ανάλογο (μουσικό) ενδιαφέρον. (Ας πω πως αν και επρόκειτο για παραγωγή του 2005 εγώ μόλις τώρα την πήρα χαμπάρι και μόλις τώρα άκουσα, στους τίτλους τέλους της, τούς Scaffold).
Εντάξει, ο Σεφερλής είναι ο Σεφερλής, σε άλλους αρέσει και σε άλλους όχι (εμένα γενικώς μου είναι συμπαθής, όπου τον έχω «τρακάρει» στην TV εδώ κι εκεί, εξαιτίας της μπουφονικότητάς του, αν και με τα σεξιστικά «αστεία», στρέιτ ή αδελφίστικα, δε γελάω καθόλου), όμως το όλον πράγμα, το Κορίτσια ο Μάρκουλης εννοώ, δεν είναι για πέταμα, επειδή, ίσως, είναι… δανεισμένο από αλλού. Πιθανώς, δε, οι σχέσεις του ελληνικού προγράμματος μ’ ένα παλαιότερο βρετανικό να… αποκαλύφθηκαν για πρώτη φορά στην εκπομπή του Αναστασιάδη, αν κρίνω από αυτό το βίντεο http://is.gd/XRPrt6.
Στο Κορίτσια ο Μάρκουλης περιγράφεται, βασικά, η ζωή σ’ ένα ξενοδοχείο· οι «χοντράδες» που συμβαίνουν ανάμεσα στο προσωπικό και τους πελάτες. Και λέω πως το όλον πράγμα στέκει, κάπως, επειδή, όπως είδατε, πρόκειται για… αναπροσαρμογή τού Faulty Towers, ενός πολύ επιτυχημένου sitcom του BBC που προβαλλόταν στη δεκαετία του ’70 και στο οποίο πρωταγωνιστούσε, στο ρόλο του ξενοδόχου (ο ρόλος του Σεφερλή), ο John Cleese των Monty Python.
Φυσικά, το original δεν το έχω δει (ούτε έχω καμιά πρεμούρα να το ψάξω τώρα), αλλά να φθάνουν ορισμένοι (όπως διάβασα στα σχόλια του YouTube) να συγκρίνουν τον John Cleese με τον Μάρκο Σεφερλή νομίζω πως πάει πολύ (ούτε ο Σεφερλής δεν θα επιθυμούσε κάτι τέτοιο).
Έτσι, επειδή τους Scaffold, μαζί με τους Bonzo Dog Doo-Dah Band, τους Grimms, ενδεχομένως τον Ivor Cutler και σίγουρα τους Monty Python εγώ τους βάζω στο ίδιο καζάνι (ή έστω σε διπλανά) η επιλογή τού “Thank u very much” για το τέλος τού «Κορίτσια ο Μάρκουλης» μου φάνηκε απολύτως ταιριαστή. Σαν κάτι να ’ξερε αυτός που το σκέφτηκε…
Επί τη ευκαιρία ξανάκουσα και το μοναδικό άλμπουμ των Scaffold που διαθέτω, το “L. the P.” [Parlophone PCS 7077, 1969], με τη χαρακτηριστική αδιάστατη λιθογραφία(;) του Maurits Cornelis Escher στο εξώφυλλο.
Η πρώτη πλευρά εντάσσεται απολύτως εντός του ηχητικού πλαισίου ανατροπών της εποχής. Θα μπορούσα να την χαρακτηρίσω δηλαδή ως ψυχεδελική, κάτι στο οποίο συμβάλλει η πνευματώδης ενορχήστρωση (έγχορδα, σιτάρ, κιθάρες, πλήκτρα, πνευστά, vibes κ.λπ.) του Mike Vickers (ex-Manfred Mann) και βεβαίως η περιπλάνηση σε folk, jazz, pop και rock περιβάλλοντα, με τον γνωστό βρετανικό τρόπο. Η δεύτερη πλευρά, ζωντανά ηχογραφημένη στα EMI Studios την 12/1/1969, με τη συμμετοχή φοιτητών του London University είναι μία σειρά διαλόγων (χιουμοριστικών ενίοτε), αλλά και ποιημάτων του Roger McGough (και με ηχητική υπόκρουση). Κορυφαία στιγμή από εδώ η δυναμική απαγγελία του ποιήματος “10.15 Thursday Morning, Memphis Tennessee” (“the difference between someone who loves/ And someone who hates/ Is that someone who hates/ Has to explain what he means”), με τις πολιτικο-κοινωνικές αναφορές σε συμβάντα της εποχής (δολοφονία του Martin Luther King, Jr.) και τη γενικότερη stoned (ηχητική) ατμόσφαιρα.

12 σχόλια:

  1. Όχι και τόσο άσχετο...
    http://www.youtube.com/watch?v=jixxYx9fklM

    Αλέξανδρος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Άρης Καραμπεάζης30 Ιουνίου 2011 στις 4:45 μ.μ.

    Δεν το ήξερα αυτό, ενδιαφέρον. Οι φάτσες των Scaffold απ' ότι βλέπω ταιριάζουν στο καστ του Σεφερλή.
    Επίσης να εκφράσω και από εδώ τη διαμαρτυρία μου για το ότι κάθε που χαζεύω (...) την εν λόγω εκπομπή η γυναίκα διαμαρτύρεται ότι ρίχνω λέει το επίπεδο του σπιτιού. Ιδού!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Αλέξανδρε… καθόλου θα έλεγα…

    Άρη… το τι αντιλαμβάνεται ο καθένας από μια πλάκα και, κυρίως, το πώς το αντιλαμβάνεται, ούτως ώστε εν τέλει να γελάσει, είναι κάτι εντελώς προσωπικό. Ο Σεφερλής είναι ένας «έλληνας» λαϊκός χιουμορίστας, που «πιάνει» κυρίως άνδρες με αντίστοιχες (λαϊκές) καταβολές. Το χιούμορ του μπορεί να μην είναι «λεπτό», αλλά δεν είναι και μικροαστικό· κι αυτό, σε πρώτη φάση, μου φθάνει. Δηλαδή, για να το πω κάπως χοντρά. Τον προτιμώ από τον Λαζόπουλο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Άρης Καραμπεάζης30 Ιουνίου 2011 στις 7:59 μ.μ.

    Συμφωνώ και ομοίως τον προτιμώ από τον Λαζόπουλο.
    Νομίζω ότι είχε ξεκινήσει και μαζί με τον Ζερβό (Σαπουνόπετρα) προσπαθώντας να αναπαράγουν στα καθ' ημάς τα γκαγκς του τύπου Τρελές Σφαίρες.
    ΟΚ όχι πάντα επιτυχημένα. Εγώ συνήθως πάντως γελάω, ακόμη και όταν αντιλαμβάνομαι το γελοίον του πράγματος. Πολύ καλός είναι δίπλα του και ο Καπετάνιος. Κλασσική περίπτωση από αυτές που λέμε "τον αδίκησαν οι επιλογές του" (αφόρητο κλισέ). Στο "Της Ελλάδος Τα Παιδιά" ήταν απίστευτος ο χαρακτήρας που έκανε

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Μπορεί κάποιοι (πολλοί – δεν ξέρω) να πουν «σιγά μωρέ, τι σημαίνει Scaffold;», αλλά τώρα που το σκέφθομαι δεν θα υπήρχε ποτέ περίπτωση να ακούγονταν οι Βρετανοί σε εκπομπή του Λαζόπουλου…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. μου αρέσει και μένα ο σεφερλής.αναγνωρίζω οτι το χιουμορ του είναι "φθηνό"ή "λαικό"-σιγά-αλλά ειλικρινά γελάω με το που τον βλέπω.ο λαζόπουλος ενω παλιά δεν μου ήταν συμπαθής τελευταία μου είναι τρομερά αρεστός-είναι ο μόνος που λέει αυτά που πρέπει στην κωλοτηλεόραση.ωστόσο και αυτόν δεν τον παρακολουθώ.και μία άσχετη ερώτηση-φώντα η έκδοση του ah um του mingus στην music on vinyl είναι καλή?γενικά σαν δίσκο θα τον πρότεινες?
    Ι.Τζόνσον

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. α και οι skaffold είναι γκρουπάρα,εχω σε συλλογές κάτι τραγούδια τους.
    Ι.Τζόνσον

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Για το “Ah Um” στη Music on Vinyl εδώ…

    http://diskoryxeion.blogspot.com/2010/10/music-on-vinyl.html

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. ...κοίτα ρε που χαμήλωσα τον gerry mulligan για να ακούσω το κομμάτι των τίτλων του Σεφερλή.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Το άφησαν τουλάχιστον ολόκληρο; Γιατί μία φορά που το άκουσα εγώ το έκοψαν στην μέση…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Σχόλια από το facebook...

    Michalis Matthaiou
    Eχουν κι ενα αλμπουμ μισο ψυχεδελικό μισο ποιηση το '68 ως ΜcGough & McGear τα 2/3 των Scaffold στο οποίο κιθάρα λέγεται ότι παίζει ο Ηendrix χωρίς να αναφέρεται στο δίσκο..

    Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
    Και είναι και πολύ καλό.

    Harry Gordon
    Φωντα το εξωφυλλο των Scaffold το εχουν και οι ιταλοι Bauhaus στον δισκο Stairway to Escher (1974)

    Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
    Ωραίο.

    Harry Gordon
    δισκαρα κατ'εμε και μαλλον εκανα χαζομαρα που δεν τον αγορασα οταν τον βρηκα σε καλη τιμη σε ενα δισκοπωλειο στα Ιωαννινα

    ΑπάντησηΔιαγραφή