Τετάρτη 29 Ιανουαρίου 2014

οι NOISE FIGURES είναι δύο

Μοιάζει με κατόρθωμα αυτό που παρουσιάζουν οι Noise Figures στον πρώτο φερώνυμο δίσκο τους [Inner Ear, 2013], αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι και τόσο από τη στιγμή που υπάρχουν οι Black Keys. Δύο μουσικοί, ο Γιώργος Νίκας που τραγουδά και παίζει ντραμς και ο Στάμος Μπάμπαρης που παίζει κιθάρες και τραγουδά, είναι όλα και όλα τα μέλη του γκρουπ – ένα γκρουπ, όπως αντιλαμβάνεστε, από το οποίον απουσιάζει ο μπασίστας (μα ακόμη και ο κιμπορντίστας, που θα μπορούσε, ενδεχομένως, να αναπληρώνει τον μπασίστα, όπως συνέβαινε συχνά στα 80s π.χ.). Οπότε τι γίνεται στην περίπτωσή μας; Εντάξει, υπάρχουν κι άλλα ροκ συγκροτήματα και μάλιστα duo (οι Black Keys δεν είναι οι μόνοι), που εμφανίζονται δίχως μπασίστα· αν και αυτό δεν λέει κάτι (δεν είναι όλες οι περιπτώσεις ίδιες). Αφήνω δε το γεγονός, εξ όσων αντιλήφθηκα, πως όλο και αυξάνονται αυτού του τύπου τα σχήματα –που μοιάζουν με προϊόντα της… κρίσης, όταν οι λόγοι δεν είναι απλώς αισθητικοί–, υποβαθμίζοντας, κατά μίαν έννοια, το συνολικό ροκ πακέτο, «στριμώχνοντάς» το μεταξύ τυμπάνων και κιθάρας.
Για μένα, πάντως, το βασικότερο πρόβλημα στην περίπτωση των Noise Figures είναι άλλο. Δεν είναι δηλαδή αυτές καθ’ αυτές οι μπασογραμμές του bass guitar, που εν πάση περιπτώσει κάπως μπορεί να αναπληρωθούν, αφού o κιθαρίστας κάνει ό,τι περνάει από τον… αντίχειρά του (και κυρίως από το πόδι του) χώνοντας όσο μπάσο εφφέ και παραμόρφωση μπορεί να βγάλουν τα πεντάλια. Εκείνο, που δεν κάθεται, πάντα καλά είναι ο όγκος της εγγραφής, ο συνολικότερος ήχος, που μοιάζει ενίοτε… επί ξύλου κρεμάμενος· λείπει κάτι.
Είναι γερό ντούο οι Noise Figures, δεν το συζητώ, και το garage-punk/blues που παίζουν στέκεται και με το παραπάνω, ως συνθέσεις, ως ιδέες, ως ό,τι θέλετε, έχω τη γνώμη όμως πως ο μπασίστας, στην περίπτωσή τους, θα τους έκανε περισσότερο καλό, παρά κακό. Και αν γουστάρουνε τους Sonics, όπως φημολογείται, ξέρουν πως εκτός του (μπασίστα) Andy Parypa υπήρχε εκεί, ακόμη και οργανίστας... Εν πάση περιπτώσει, δεν θα τους πω εγώ τι θα κάνουν, εκείνοι αποφασίζουν. Το “Black caravan” που ανοίγει το άλμπουμ είναι κομματάρα (με βομβαρδιστικό μπάσο θα ξέσκιζε τα woofers), ενώ το “Space mountain” που το κλείνει, με τους barrett-ικούς υπαινιγμούς του και με φυσική μπασογραμμή θα ήταν σκέτη απογείωση. Κι έτσι, όμως, είναι το καλύτερο track του άλμπουμ.
Επαφή: www.inner-ear.gr

10 σχόλια:

  1. Είναι The Noise Figures, αλλά όλοι οι Έλληνες μουσικογραφιάδες το τρώτε το "The" και δεν μπορώ να καταλάβω γιατί.
    Φίλιππας

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Φίλιππα είναι χαζό, εν τέλει, να λες ή να γράφεις… οι The Beatles και… οι The Rolling Stones. [Αν και ίσως είναι λίγο λιγότερο χαζό να γράφεις… οι (Τhe) Beatles]. Συνεπώς, είναι το ίδιο χαζό να λες και... «τα τραγούδια των The Noise Figures» κ.λπ.

    Αν έγραφα…

    THE NOISE FIGURES ένα συγκρότημα των δύο

    …εκεί θα είχε νόημα το “The”.

    Ας πούμε στην ανάρτηση για τους Callas (15/1/2014) έγραψα…

    THE CALLAS beat γενικώς…

    …αλλά μέσα στο κείμενο γράφω «πολύ ανεβασμένους ακούω τους Callas…» κ.λπ.
    Δεν γράφω… «πολύ ανεβασμένους ακούω τους Τhe Callas…»…

    Επίσης πρέπει να γράφουμε… οι Lobos ή έστω… οι (Los) Lobos και… οι Mutantes, ή έστω… οι (Os) Mutantes – αν και το “Los” ή το “Os” δεν «χτυπάνε» τόσο όσο το “The”, επειδή δεν μας είναι τόσο οικεία (ως άρθρα). Οπότε, σ’ αυτές τις περιπτώσεις, μπορούμε να κάνουμε τα στραβά μάτια, επειδή τα δύο άρθρα, κολλητά, κολλάνε. Οι περισσότεροι, ας πούμε, λέμε και γράφουμε… οι Los Lobos και όχι… οι Lobos, ενώ δεν ξέρω κανέναν που να λέει… οι The Beatles (αν και δεν αποκλείεται να υπάρχουν τίποτα… πανεπιστημιακοί).

    Τελικώς, ο καθένας ας γράφει όπως νομίζει (προσωπικώς μπορεί να εφαρμόζω κάποιους κανόνες, αλλά δεν κολλάω σ’ αυτά – σε άλλα κολλάω…), και ο αναγνώστης ας συμπεραίνει εκείνα που θέλει, ή πρέπει…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ψιλοεφαγες ενα κολληματακι με το μπασσο παντως. Αν δεις live τους θα καταλαβεις γιατι δεν χρειαζεται. Επισης καλο θα ηταν να κανεις κριτικη για τους καλλιτεχνες οπως ειναι και οχι οπως πιστευεις πως θα επρεπε να ειναι. Αν υπηρχε και στους White Stripes μπασο, θα ηταν και το Seven Nation Army στα live τους πολυ καλυτερα. Γιατι στο δισκο το "κλεβουν", αντιθετως απο τα παιδια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έγραψα για το δίσκο και την εντύπωση που μου άφησε – και όχι για τα live (για τα όποια live), η λογική των οποίων είναι τελείως διαφορετική (και επί του προκειμένου δεν με απασχολεί). Επίσης, έγραψα, πως… «δεν θα τους πω εγώ τι θα κάνουν, εκείνοι αποφασίζουν». Το ότι με το μπάσο θα ήταν πληρέστεροι είναι η προσωπική μου άποψη και εξακολουθώ να την υποστηρίζω. Γενικώς, προβληματίζομαι με την όλο και πιο συχνή αφαίρεση του μπάσου από τα rock γκρουπ (πάει να γίνει hip, αν δεν είναι ήδη), κυρίως όταν η αναπλήρωσή του χωλαίνει. Επίσης, γενικώς («γενικώς» λέω), είναι κάτι που δεν με βρίσκει σύμφωνο. Δεν κατάλαβα… θα μείνουν άνεργοι οι μπασίστες; Πλάκα κάνω… αλλά πλάκα-πλάκα…

      Διαγραφή
  4. Οι White Stripes μάλλον είναι παράδειγμα προς αποφυγήν...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν μου «κάθισαν» ποτέ αυτοί. Τα περισσότερα τραγούδια τους (και το “Seven nation army”) δεν θα χωρούσαν ούτε στα demo των Who…

      Διαγραφή
    2. Καλύτερα γιαυτούς...

      Διαγραφή
  5. Oι JAPANDROIDS πάλι είναι παράδειγμα προς "αντιγραφή"...
    ;-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. ποiά η γνώμη σου φώντα για τους black keys?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Όταν κάποιος έχει στο ρεπερτόριό του Sonics θα τον ακούω πάντα με συμπάθεια…

      Διαγραφή